W puszczy niepołomickiej

Słońce, cisza
promyk świta,
świetlik, żuczek
gdzieś pomyka,
tam pod spodem
tymi liśćmi,
nie nadepnij
go nie ściśnij,
bo to jego
są obszary,
co zmieniają się
w hektary.
Na wyprawę
w wielką puszczę
z małym jeszcze
Mateuszem,
z Mają, z Julą
i z Konradem
i z Lucyną
i z Tomaszem,
z bratem Mirkiem,
z Jego Ewą,
z Arkadiuszem
tak daleko
żeśmy sobie
wędrowali
i z wszystkiego
żartowali,
no bo jak tu
nie żartować
kiedy stanik
z drzewa woła

że tu coś się

wydarzyło

( chyba komuś

było miło).

Tak nam liście

szeleściły,

drogę ścieżki

nam tyczyły,

tak nas słońce

ogrzewało

tak nam przyrodą

pachniało,

tak nam było

razem cudnie,

że minęło

wnet południe.

Drzewa barwę

pozmieniały,

stal nierdzewną

przyodziały...

Pójdę z Wami

chętnie jeszcze!

Pójdę w śniegi,

w słońce, w deszcze...!